Dit is een series waarin ik mijn ervaringen deel als nieuwe student in de hoofdfase van de opleiding CMD. Ik zit in de minor GD3D, een bundeling van de twee minors Game Design en 3D; dit is het eerste semester waarin de combinatie van minors geprobeerd wordt.
Het échte begin van de schoolweken bij de GD3D minor, op CMD.
In de vorige blog schreef ik over de week waarin het project begon. Maar dat is niet hoe het écht is begonnen. In deze post leg ik uit hoe de allereerste week verliep en het solliciteren naar opdrachten in de week daarna.
We kregen op 14 juli een email waarin stond dat we op maandag 4 september werden verwacht in lokaal D2.007 op de NHL Hogeschool. Toen het zover was en we met alle mensen in het lokaal zaten, werd eerst uitgelegd wat er allemaal zou gebeuren in de minor en hoe alles zou verlopen. Een aantal mensen wisten al hoe het zou verlopen, een aantal niet. Er zijn verbazend veel studenten van andere scholen en we hebben zelfs een studente die uit Turkije komt. Daardoor werd vanaf dat punt alles in het Engels uitgelegd door de docenten. We deden polls met Mentimeter die later werden toegelicht. Vervolgens gingen we ’s middags kennis maken met de groep; dat deden we door middel van papiertjes waar we ons uiterlijk en hobbies op moesten schrijven. De papiertjes werden gehusseld en verspreid; het was de bedoeling dat ik raadde wie ik had. Gelukkig lukte me dat in één keer, en gelukkig werd ik zelf ook in één keer geraden.
De volgende dag was er een tripje naar Ameland met de klasgenoten, maar ik had die nacht slecht geslapen en heb me daardoor verslapen. Ik kon niet meer op tijd zijn en heb de boot gemist. Woensdag begonnen we met de pressure cooker. De pressure cooker was in dit geval een driedaags project waarin we in heel korte tijd alle stappen van het maken en voltooien van een project moesten doorlopen. Er is natuurlijk veel minder aandacht voor details in het opgeleverde werk en het is leuk om in zulke korte tijd al een product neer te kunnen zetten. We kregen groepen toegewezen van vier tot zes personen; wij hadden vier in totaal. De opdracht was dat we aandacht moesten trekken voor de slechte situatie waarin de bijen zich bevinden, en we kozen al snel voor het maken van een animatie video; maar toch net even anders. Het concept dat we hadden was gebaseerd op een spel.
De animatie die we maakten was eigenlijk een game trailer. Woensdag hadden we het concept al vrij snel klaar en donderdag konden we beginnen met het produceren van assets voor in de animatie. We hebben eerst een storyboard opgezet zodat we wisten wat we nodig hadden en in welke volgorde en met welke tijden de animatie zou zijn. Vervolgens heb ik het storyboard geïmplementeerd in After Effects zodat we de opzet al hadden en de assets enkel ingevoerd hoefden te worden. Daarna heb ik met een andere groepsgenoot de audio bij elkaar gezocht, terwijl de andere twee leden de assets aan het tekenen waren. Dat tekenen ging verbazend snel en donderdag toen we naar huis gingen waren we al bijna klaar. Donderdagavond heb ik nog een paar dingen klaargemaakt en vrijdagochtend kreeg ik de laatste paar dingen die ik nog nodig had. De deadline was vrijdag om 14:00. We werkten al deze tijd in een grand cafe, waar de lunch voor ons werd verzorgd.
De volgende week begon met het bekijken van de beschikbare opdrachten. De verschillende opdracht omschrijvingen waren geprint en die werden verspreid door het lokaal. We alvast kiezen wat we wilden doen en dat bij de project managers melden, zodat die een idee hadden van hoeveel mensen ze zouden krijgen tijdens het solliciteren. Ik wist niet echt welke opdracht ik wilde doen maar heb uiteindelijk gekozen voor die van de GGZ. De tweede keuze ging over een museum in Heerenveen. De volgende dag heeft iedereen aan zijn groeiportfolio’s gewerkt en verder gebeurde er niet veel speciaals. Woensdag begon de dag met de pitches van de opdrachtgevers. Elke opdracht kwam aan bod en de opdrachtgevers legden uit waar hun project over ging. ’s Middags hadden we zelf pitches; elk groepje liet zijn resultaten van de pressure cooker van de vorige week zien. De opdrachtgever van de pressure cooker was daar ook bij en gaf over iedere opdracht haar mening. Ze was over het algemeen erg positief!
Na de pitches begon het officiële proces van het solliciteren voor opdrachten. Dat klinkt heel dreigend en serieus maar eigenlijk hield het heel weinig in. Iedereen kreeg een papiertje waar een paar dingen op stonden, de rest moesten we zelf invullen. Dat ging om onze naam, eerste en tweede keuzes voor het project en wat we wilden leren. Ik bleef bij mijn keuzes voor GGZ en Heerenveen. Die papiertjes leverden we gewoon in bij de desbetreffende PM’er en die ging vervolgens in overleg met de rest van de project managers om te kijken hoe alles zou passen en welke personen in welke groepen zouden horen. Helaas ben ik niet ingedeeld in mijn eerste óf mijn tweede keuze. Dat is omdat er een opdracht was waarbij letterlijk niemand zich had opgegeven; er was dus een project manager zonder project en zonder groep. Daarom moesten mensen uit de andere groepen worden gehaald om die van hem te vullen en ik was één van die mensen. Uiteindelijk vind ik het niet heel erg omdat ik een groep heb met leuke personen en een leuk project waar veel potentie in zit, maar ik blijf er bij dat ik het heel vreemd vind dat we solliciteren op bepaalde dingen, een eerste en tweede keuze geven en daar dan niet bij komen. Het gaat namelijk wel over een project dat een half jaar lang duurt!
De opdracht die we nu hebben was nog niet definitief en moest nog concreet gemaakt worden. Daarom hebben we helaas best wel lang moeten wachten op concrete antwoorden en het hielp niet dat de opdrachtgever niet bereikbaar was gedurende de eerste week dat we wilden beginnen. We hebben gepraat en gebeld met de vrouwen die verantwoordelijk zijn voor het binnenhalen van de opdrachten en het contact met de opdrachtgevers en onze mentor heeft ook haar best gedaan om zo snel mogelijk onze situatie te helpen. Nu we een gesprek met de opdrachtgever hebben gehad weten een stuk concreter wat er van ons verwacht wordt en wat we moeten doen. Om het heel kort te verwoorden; het gaat erom dat we zo veel mogelijk aandacht trekken voor de Nederlandse scheepswrakken. Deze kunnen moeilijk even uit het water getild worden en zijn daarom moeilijk te benaderen voor het algemene publiek. Zoiets moet bijna wel in 3D gedaan worden om het naar de mensen te brengen.